Lieve lezer(essen)s van mijn wandelavonturen,

Operatieverslag plaatsing nieuwe pacemakerdraad
Dinsdag 3 oktober t/m donderdag 5 oktober 2017Dinsdag 3 oktober 2017
Ziekenhuis St. Jansdal
Het is zover, ik moet me vanavond om half acht melden in het ziekenhuis St. Jansdal te Harderwijk. Ik krijg morgenochtend een nieuwe pacemakerdraad (oftewel ‘lead’). Ik heb alweer vier jaar een pacemaker, uiteraard met een lead. Kijk, zo ziet dat eruit.De lead zit vastgeschroefd in de pacemaker en gaat dan door een ader de rechterboezem in. Dan door de tricuspidalisklep, dat is de klep tussen de rechterboezem en de rechterkamer. De elektrode aan het andere einde van de lead is vastgeschroefd onderin de rechterkamer. Die schroef lijkt net een kleine kurkentrekker. De schroef groeit na een week of wat vanzelf vast in de hartspier.Voor mijn jonge lezers mét biologie in het pakket, de namen van de andere drie kleppen in het hart hoor je te kennen. Uiteraard moet je weten waar de kleppen zich bevinden en waarom ze precies daar zitten. Bovendien moet je de werking van de kleppen kennen. Hier een tekening van het hart.Tja, bij de laatste (jaarlijkse) controle zagen ze dat de lead niet goed functioneerde (kortsluiting). Ik voelde al wel dat er wat aan de hand was, maar kon er de vinger niet opleggen. In principe kan zo’n lead tientallen jaren mee, maar toch wordt er regelmatig een lead vervangen, vertelde mijn cardioloog. Alles kan stuk natuurlijk. Mijn pacemaker is nog up-to-date en er zit nog voor 10,3 jaar ‘prik’ in de batterij. De pacemaker blijft dus zitten.
Overigens, ik schrijf ‘vervangen’, maar dat is niet correct. De elektrode aan het eind van de lead is vastgeschroefd/vastgegroeid in de rechterkamer. Die kan er niet uit. Nou ja, het kan wel, maar het verwijderen is niet zonder risico. De huidige lead blijft gewoon zitten en er wordt een nieuwe lead bijgeplaatst.
Zoonlief brengt mij per auto, want ik ben nét terug uit Griekenland. Tja, kantje boord!
Ik ben nog steeds gestresst! Zie voor mijn Griekenland avontuur – en vooral de afgelopen paar dagen – mijn Griekenland reisverslag (sept 2017).
Ik moet mij melden bij afdeling 1-Noord en word opgevangen door verpleegkundige Nienke. De bekende vragenlijst wordt doorgenomen en mijn bloedruk gemeten. Nou, die valt mij alleszins mee. Of ik gestopt ben met bloedverdunners? Inderdaad, sinds zondag. En óók met mijn bloeddrukverlagers, maar dat is een heel verhaal!
Er wordt mij een kamer gewezen, een bed en ik maak kennis met Geerlof. Er wordt alvast een infuusnaald geplaatst, want ik krijg een antibioticakuur.
Douchen was er nog niet van gekomen, dus dat doe ik nu. Pyjama aan en vast in bed. Tjonge, gehaald! Afgelopen zondag en maandag zag ik het echt niet meer zitten. En alleen maar omdat ik simpelweg flauwgevallen ben op Kreta. Met die ‘hulpcentrale’ SOS International wil ik nooit meer iets te maken hebben! Ik ben nog steeds vreselijk kwaad!
Oeps, ik ga meteen aan de hartbewaking. Nodig lijkt mij dat niet, maar ja, de dokter is de baas. Hier weer een plaatje van de site van het St. Jansdal. De monitor hangt gewoon in de gang, en ik had daar natuurlijk een foto van kunnen maken. Maar ja, de namen van de patiënten op de afdeling zijn dan leesbaar en in verband met de privacy heb ik dat niet gedaan.Over foto’s gesproken, dr. L. klein wil niet dat er tijdens de ingreep foto’s (voor mijn site) worden gemaakt. Jammer, maar het is niet anders. Er zijn specialisten in het St. Jansdal die daar geen moeite mee hebben (zie mijn galblaasoperatie).
De laatste paar dagen ben ik behoorlijk aan het hoesten geweest. Mag ik vanavond (en morgenochtend) een codeïnetabletje slikken? De laatste paar dagen heb ik ze ook ’s avonds geslikt en ik heb ze bij me. Ok, dat mag. Koffie/thee of frisdrank? Het lijkt hier wel een hotel, graag thee. Mijn iPad, eens kijken of ik de laatste paar dagen nog veel gemist heb.
Ai, zondag 1 oktober heeft een ‘Allahu akbar’ schreeuwende man twee vrouwen met een mes vermoord bij een treinstation in Marseille. Ze waren respectievelijk 17 en 20 jaar oud. Militairen waren snel ter plekke en schoten de man dood. Twee dingen (zou Joop den Uyl zeggen), ten eerste: in Frankrijk zijn dus (nog steeds) militairen paraat op straat en ten tweede: arrestaties worden niet verricht, de terrorist wordt meteen afgeschoten. Daar is wat voor te zeggen, je weet nooit of die man politie/militairen naar zich toe lokt en dan zichzelf opblaast. Dan kun je beter niet te dichtbij staan.
Sowieso was de man een bekende van de politie. Tja, dat zijn ze allemaal, ze staan allemaal in de database. Maar ja, daar kun je niets mee, je kunt net zo goed stoppen met het vullen van zo’n database.
Dat heb ik ook gemist, zondagavond heeft een 64-jarige (blanke) man vanuit zijn hotelkamer in Las Vegas 59 mensen doodgeschoten en meer dan 500 verwond.
Deze man beschikte in zijn hotelkamer over 23 vuurwapens en thuis had hij er ook nog eens 19. Hij pleegde in de hotelkamer zelfmoord. Het is onbegrijpelijk hoe iemand tot zo’n daad komt. De wapenwetten in de US aanpassen lijkt mij zinloos. Er zijn in de US miljoenen vuurwapens in omloop. Dat draai je zomaar niet terug.
Vandaag is bekend geworden dat op de romp van de Zweedse journalist Kim Wall 15 steekwonden zijn aangetroffen. Kim Wall is de journalist die met de Deense uitvinder Peter Madsen meevoer in zijn zelfgebouwde onderzeeër. De romp van Kim spoelde in augustus aan op een Deens eiland (zonder hoofd, armen en benen dus). Peter Madsen stelt dat zij is verongelukt aan boord. Hij wordt verdacht van moord.
Vanmiddag heeft het debat in de Tweede Kamer plaatsgevonden over het mortiergranaat ongeluk in Mali. De verwachting is dat minister Hennis zal aftreden. Tja, vice-premier Asscher heeft het touw achter haar rug al gespannen. Nu nog een duwtje en ze is weg.
Ik zal haar niet missen. Maar… is zij inmiddels afgetreden?
Sowieso spannen de nabestaanden een rechtszaak aan. En terecht!
Ik leg mijn iPad weg, morgen weer een dag.

Woensdag 4 oktober 2017
Ziekenhuis St. Jansdal
Om halfacht wordt het ontbijt geserveerd. Ik heb goed geslapen en weinig gehoest, dankzij het codeïnetabletje. Ik slik er nu nog maar eentje, ik moet er niet aan denken dat ik tijdens de ingreep moet hoesten. Ik krijg geen narcose, maar prikjes op de plaats van de incisie.
Paul en Berthe zijn momenteel de verpleegkundigen ‘van dienst’. Ze zijn er behoorlijk druk mee.
Iets over halfnegen word ik naar de operatiekamer gereden.
Diana assisteert de cardioloog. Even later is ze totaal onherkenbaar in haar blauwe operatiekleding. Hoor ik de naam van dr. R. Stöcker? Vreemd! Mijn eigen cardioloog is dr. L. Klein en ik weet niet beter dan dat hij de ingreep gaat uitvoeren. Dat dr. R. Stöcker de ingreep verricht hadden ze me wel wat eerder mogen zeggen, nu schrik ik wel een beetje. Dr. R. Stöcker heb ik weleens gezien op de poli, maar nooit gesproken. Dr. L. Klein heeft zaaldienst, hoor ik. Maken ze die schema’s ’s morgens vroeg? Dat lijkt me toch van niet. Intussen word ik helemaal ingepakt in blauw plastic. Ik zie links en rechtsonder nog een klein stukje operatiekamer, dat is alles. Is dat nu nodig? Ik vind het een beetje angstig. Deze foto is weer van de site van het St. Jansdal. Zo gaat het dus niet!Inmiddels is dr. R. Stöcker aan het werk gegaan. Ik krijg een serie prikjes, dat is nooit zo’n fijn gevoel. Gelukkig wacht hij even voor hij gaat snijden, dus ik voel er niets van. Tja, wat dr. R. Stöcker allemaal aan het doen is weet ik niet, maar hij is behoorlijk aan het duwen en trekken aan mijn schouder. Hij doet me pijn! Ik vraag om meer verdoving en meteen krijg ik er één of meer prikjes bij. Dat scheelt, maar dr. R. Stöcker is nog steeds aan het duwen en trekken. Veel uitleg geeft hij niet, hij is bezig met de voorbereiding, hoor ik. Tjonge, dat doet best wel veel pijn, dus ik vraag om nog wat extra verdoving. Ook dat verzoek wordt meteen gehonoreerd. Nu voel ik echt niets meer, maar hij blijft duwen en trekken.
Ik vraag maar niets meer, ik krijg toch geen duidelijk antwoord. Tja, deze dokter kent mij niet en hij weet niet dat ik best wel nieuwsgierig ben naar wat er gebeurt. Van uitleg word ik niet zenuwachtig, maar dat weet deze dokter natuurlijk niet. Kan hij het eigenlijk wel? Heeft hij genoeg ervaring? Tja, ik ken deze dokter niet.
Ok, hij is bezig met de lead, begrijp ik en ik hoor hem om een schroevendraaier vragen.
Hij gaat dus de lead in de pacemaker vastschroeven, weet ik. Ik weet nu ook dat de ingreep er bijna opzit, alleen nog de incisie hechten en een pleister erop.
Het blauwe plastic wordt verwijderd en ik mag weer op mijn eigen bed plaatsnemen.
Dr. R. Stöcker is al vertrokken. Het is kwart over tien zie ik, ze zijn veel langer bezig geweest dan ik vooraf ingeschat had. De verpleegkundigen komen mij weer halen en om halfelf ben ik weer op de zaal. Mijn bloeddruk wordt gemeten, die is aan de (zeer) hoge kant. Nou ja, ik was natuurlijk behoorlijk gestresst (door de gang van zaken) en ik slik al een paar dagen geen bloeddrukverlagers. Morgenochtend begin ik daar weer mee. Verpleegkundige Berthe wil wel een foto van mij maken, mijn operatiehemd had ik zojuist uitgetrokken.De zaalarts dr. Samadan komt langs. Morgenochtend worden er röntgenfoto’s gemaakt en wordt mijn pacemaker gecontroleerd. Als alles goed is mag ik daarna naar huis.
Geerlof mag vanmiddag naar huis, hoor ik.
Een nieuwe kamergenoot maakt zijn opwachting. Hij heet Henk en we hebben een heel gesprek. Ai, minister Hennis is inderdaad afgetreden, dat wist ik nog niet. Straks zal ik de nieuwssites eens doorlezen. Henk krijgt zometeen een pacemaker.
Om halfeen wordt de lunch geserveerd. De lunch bestaat uit brood, maar je kunt er nog van alles en nog wat bijbestellen. Ik laat het me goed smaken, ik moet tenslotte aansterken.
Ik krijg twee tabletten à 330mg Clindamycine te slikken, dat dient ervoor om de ‘beestjes’ te doden, die mogelijk meegelift zijn met de lead.
Mijn bloeddruk is nog steeds te hoog. Sylvia komt mijn ECG opnemen.
Er wordt een nieuwe kamergenoot met bed en al naar binnen gereden. Hij heeft een CVA gehad, volgens de verpleegkundige en zegt niet zoveel. Een CVA, wat is dat nu weer? Gelukkig heb ik mijn iPad bij de hand en internet legt mij dat meteen uit. Tja, je kunt niet alles weten.
Wisseling van de verpleegkundigen, Lisette stelt zich voor. Tjonge, ze is behoorlijk druk met de nieuwe patiënten.
Om kwart voor zes wordt het diner geserveerd. Dat valt me erg mee en het smaakt ook heel behoorlijk.Ik slik meteen mijn bloedverdunners, conform het advies van de Trombosedienst. Op de poli vertelde men mij dat ik er morgenavond mee zou moeten beginnen. Uiteindelijk bleek dat de Trombosedienst het bij het rechte eind had.
Er wordt nog tweemaal een drankje naar keuze geserveerd (voor mij tweemaal appelsap) en er is bezoek. Niet voor mij, dat heb ik thuis gezegd, om bezoek zit ik niet verlegen.
Mijn bloeddruk is wat lager, maar toch nog te hoog (vind ik). Morgenochtend start ik met de bloeddrukverlagers en dan komt het na een paar dagen vanzelf goed.
Ok, het nieuws. Staatssecretaris Klaas Dijkhoff wordt tijdelijk minister van Defensie. Het is maar voor een week of wat, want algemeen wordt verwacht dat eind van de maand de formatie wordt afgerond en er een nieuw kabinet aantreedt.
Ik houd het voor gezien.

Donderdag 5 oktober 2017
Ziekenhuis St. Jansdal
Om halfzeven word ik wakker. Ik heb prima geslapen. Ik heb geen pijn aan mijn schouder en hij voelt ook niet stijf aan. De pleister zit er goed op en ik heb niet ‘gelekt’. Om acht uur wordt het ontbijt geserveerd. Ik slik meteen mijn bloeddrukverlager, ik begin maar met één pilletje (10 mg). Vanavond thuis mijn bloeddruk (zelf) opmeten, eventueel verhoog ik de dosis. Dat doe ik gewoon zelf.
Ik krijg nog twee pillen antibiotica te slikken, dit zijn de laatsten. Om negen uur naar de ‘röntgen’ voor foto’s en om kwart voor tien naar ‘functie’, voor de pacemakercontrole. Mooi, de pacemaker functioneert prima en ook de lead doet het goed. Voel ik me nu beter? Hm, dat is moeilijk te zeggen. In elk geval is mijn hartslag zo regelmatig als het spreekwoordelijke Zwitsers horloge.
Mijn bloeddruk wordt gecontroleerd, mooi, die is alweer een stukje lager dan gisteravond.
Dr. Venema – de zaalarts – komt langs. Ik krijg mijn ontslagbrief en mag naar huis. In de hal van het ziekenhuis bel ik een taxi. Daar hebben ze hier een handig systeem voor. De taxi is er al snel en tegen twaalven ben ik thuis.
Alle medewerkers van het St. Jansdal: bedankt!!

Update
Donderdag 3 december 2020
Ziekenhuis St. Jansdal
Vanmiddag is er een echo gemaakt. Tja, de verpleegkundige mag niets vertellen, ik moet tot morgen wachten op het telefoontje (Corona!, ze willen zo min mogelijk ‘geloop’ in het ziekenhuis) van dr. L. Klein. Volgens mij zit het wel goed en sowieso zal er niets aan te doen zijn. Voor de aardigheid twee foto’s van de echo.
Nou, duidelijk. Volgend jaar terug, ik zal vragen om een nieuwe echo. Onderstaand de huidige situatie: