Lieve lezer(essen)s van mijn wandelavonturen,

Reisverslag Drenthepad
Donderdag 20 juni t/m zondag 23 juni 2013

Donderdag 20 juni 2013
Paterswolde – Zuidlaren
De trein is mooi op tijd, dat zit weer mee. Zouden er zondag nog werkzaamheden zijn?
Ik ben vergeten om op de NS-site te kijken. De afgelopen dagen was het snoeiwarm, tot over de 30 graden in de plus. In het zuiden en midden van het land waren er hevige buien, in het midden bleef het droog.
Ook nu is het weer behoorlijk warm, drukkend zelfs, bewolkt en neemt de kans op buien – vanuit het zuiden – toe. De komende dagen blijft het wisselvallig. Ik hoop dat ik in Drenthe de (regen)dans ontspring. Dit keer loop ik alleen, alle mogelijke deelnemers hebben om vigerende redenen afgezegd. Ik ga ervan uit dat ik de komende jaren – bij leven en welzijn – wel meer alleen zal lopen. Velen hebben de LAW’s/Streekpaden, die ik nog ‘moet’ lopen al onder de schoenzolen liggen.
Ik kan mooi – voor Tsjechië – mijn ‘Vaderdag’ cadeau uitproberen, te weten een nieuwe GPS. Ik heb al gezien dat hij razendsnel is, een helderder scherm heeft, een accu (ook penlites kunnen erin) en dat de Russische ‘Glonass’ satellieten (indien gewenst) ook meedoen.
Wat biedt de Metro? Nou, de NS krijgt voorlopig geen boete voor het Fyra debacle.
Tja, de NS is een overheidsbedrijf (de aandelen zijn van de Staat), dus feitelijk geef je jezelf een boete. Dat zou een beetje raar zijn.
In Makkinga zijn gisteren drie mannen om het leven gekomen in een mestsilo. Vermoedelijk is één van de mannen onwel geworden in de mestsilo en hebben de anderen (een vierde man ligt in kritieke toestand in het ziekenhuis) getracht hem te redden. De boosdoener is waterstofsulfide dat in hoge concentraties binnen seconden dodelijk kan zijn.
Het controleren en/of uitvoeren van reparaties is iets voor specialisten voorzien van perslucht (http://www.beswic.be/nl/news_board/waterstofsulfide). Verder veel entertainment en non-nieuws. Dat sla ik allemaal over. De Spits ligt in de trein, die kijk ik ook even in. MBO’ers hebben steeds meer moeite om een stageplaats te vinden, die aansluit bij hun studie. Zo te lezen loopt het aantal stageplaatsen al jarenlang terug.
Hm, tijdens mijn ‘actieve’ loopbaan heb ik nooit stagiaires willen begeleiden. Het lijkt leuk, ze kunnen je werk uit handen nemen, maar je moet alles controleren en uiteraard alles van te voren uitleggen. Het ‘kost’ je dus alleen maar een hoop tijd. Enigszins egoïstisch is het wel om deze inspanning bij een ander op het bordje te leggen. Verder ook weer veel entertainment. Hm, ik lees niets over de ‘hotpants’ en de ‘minirokjes/-broekjes, die met dit warme weer in de mode zijn. Sommige dames staat het goed. Wanneer zij een centimeter of twintig langer waren geweest met maatje 36 (liever 34), dan zouden zij als mannequin een goed belegde boterham kunnen verdienen. Helaas. Maar veel dames lopen echt voor joker! Hier ligt een taak voor de zedenpolitie. Of is deze al wegbezuinigd? Het zou me niet verbazen.
Richting Groningen wordt het nevelig. Kan het nu eens wat vaker ‘foto-weer’ zijn in dit land? Die weermannen/vrouwen maken er maar een potje van! In Groningen komt er een waterig zonnetje door. Nu moet ik nog een klein halfuurtje met de bus naar Paterswolde. Om halftwaalf ga ik van start, de KMA laat ik maar achterwege, daarvoor moet ik een stuk verder het dorp in. Al snel loop ik over het landgoed Vennebroek. Huis Vennebroek is gebouwd in 1848 en verving vroegere bebouwing. Sinds 1985 is huis en het landgoed eigendom van Natuurmonumenten. Nog wat verder ligt het Friese Veen dat in de 18^e en 19^e eeuw is ontstaan als gevolg van turfwinning. Kijk, een hert(je). Nog maar een foto van het Friese Veen. Jammer dat het zo bewolkt is. Het Friese Veen is omzoomd door een bosstrook mét wandelpad. Nog een laatste foto van het Friese Veen, daarna sla ik tweemaal rechtsaf en loop in zuidelijke richting het weidegebied in. Is dit het brugje over de Eelder Schipsloot of het brugje over de Oude Aa? Tja, de bestelde GPS voor mijn fototoestel is momenteel niet voorradig. Dat ding moet uit Japan komen en is onderweg – denk ik – met een zeilschip. Windstilte, dat zal het zijn. Helaas, deze molen staat niet op de kaart in de wandelgids. Ai, hij staat er wel op. Het is de poldermolen ‘De Witte Molen’ uit 1892 nabij Glimmen. De molen is maalvaardig en bemaalt de polder Glimmen, thans op vrijwillige basis. Ik loop nu op landgoed Vosbergen waar deze enigszins onttakelde beuk staat. Ach, zolang hij het nog doet… In Huize Vosbergen is thans het muziekinstrumentenmuseum Vosbergen gehuisvest. Helaas, het is alleen maar op vrijdag, zaterdag en zondag geopend. Of er een restaurant is kan ik niet zien, sowieso geen KMA. OK, op naar Glimmen. Dit heet Het Sterrebos. Er staat een bankje, dus hier bereid ik koffie op mijn brandertje en geniet de lunch. Trouwens, het informatiebord is zo goed als onleesbaar. Even na tweeën steek ik het Noord-Willemskanaal over. Gelukkig ligt er een brug.
Het kanaal is in 1861 in gebruik genomen, is 38 kilometer lang en twee meter diep.
Het zonnetje doet een poging om door te komen. Vijf minuutjes verder steek ik de Drentsche Aa over. Iets verder sla ik rechtsaf en loop verder in zuidoostelijke richting door het buitengebied van Glimmen. Ik loop langs twee fraaie panden. Aan de Rijksstraatweg staat dit Landhuis, geheten ‘Welgelegen’, gebouwd in 1853. Om kwart voor drie pak ik nog een zuidpuntje van Glimmen mee. Iets verder steek ik het spoor Assen – Groningen over en loop verder het Noordlaarderbos in. De tekst van het informatiebord is onleesbaar, het gaat me alleen om de naam van het bos. Op het moment dat ik deze foto maak… hoor ik achter mij een huilend meisje vragen of ik haar thuis wil brengen, want ze is bang voor onweer. Inderdaad ‘rommelt’ het al geruime tijd in de verte. Tja, een blond meisje alleen in het Noordlaarderbos, wat is er hier aan de hand? Ik vraag haar of ze haar moeder is kwijtgeraakt. Ze vertelt dat ze ruzie heeft gehad met haar moeder en dat ze uit de auto is gezet. ‘Hoe oud ben je’ en ‘hoe heet je’, vraag ik. Nou, ze heet Kim … en ze is tien jaar oud. Tjonge, dat heb ik nu weer. ‘Weet je wat’, zeg ik, ‘hier vlakbij is De Hondsrug en daar krijg je een ijsje, maar dan moet je wel ophouden met huilen’. Gelukkig drogen haar tranen op en samen lopen we naar De Hondsrug (http://www.nivon.nl/accommodaties/natuurvriendenhuizen/huisdetail.asp?AccommodatiesID=8). Hier loopt het Pieterpad een stuk gelijk op met het Drenthepad en ik ben hier eerder geweest. Op het terras zitten de gastheer en de gastvrouw van het Nivon-huis met nog enkele gasten. Zoals ongetwijfeld bekend, het Nivon-gebeuren is ideëel met een hoog socialistisch karakter. Niet verkeerd, maar ik word met grote ogen aangekeken als ik met een klein meisje aan kom zetten met een betraand gezichtje. ‘Ze is haar moeder kwijtgeraakt’, zeg ik, ‘en ik ga haar zo thuisbrengen’. Kim verbetert mij meteen: ‘ik had ruzie met mama en ze heeft mij uit de auto gezet’. Zo, deze mededeling slaat in als een bom. Eerst maar een ijsje, dat ze gratis krijgt. Zelf houd ik het bij een blikje cola. Wat nu? Zal ik 112 bellen en de Jeugdzorg inschakelen? Dat gaat mij een hoop tijd kosten en van de Jeugdzorg heb ik geen hoge pet op. Ik zadel moeder op met een enorm probleem en Kim is daar ook niet mee geholpen. ‘Heb je een mobiel’, vraag ik. Nou, die heeft ze niet. Wat is dit nu weer, elk kind van tien heeft toch tegenwoordig een mobiel? Zouden ze thuis krap zitten? Kim draagt een vaal geel T-shirtje en een even vaal geel rokje. Verder goedkope slippertjes. Haar lange blonde haar oogt piekerig en vettig. Kim heeft lang niet in de spiegel van de kapper gekeken. Gelukkig weet ze het mobiele nummer van haar moeder uit het blote hoofd. Dat nummer bel ik, maar krijg geen gehoor. Je zet je dochter van tien uit de auto en ook nog eens je mobiel uit. Wat ben je dan voor een moeder!
‘Waar woon je precies’, vraag ik. Mooi, de genoemde straat is hier bekend. Het is het zandpad af, dan links en een stukje verder. Prima, zo loopt ook ongeveer mijn route.
OK, we stappen op. Kim is bang voor het onweer, maar ik leg haar uit dat ze de seconden moet tellen tussen de lichtflits en de donder. Dan kun je de afstand tot het onweer uitrekenen. Het gaat een beetje langs haar heen, maar gerustgesteld is ze wel.
Even verder worden we achterop gereden door een zwarte Mitsubishi Pajero four-wheel drive. De auto stopt en Kim doet meteen de deur open. Het is haar moeder, die dochterlief is gaan zoeken. Ze was toch ongerust geworden. Ze zegt nog dat ze zich niet kan voorstellen dat een moeder haar kind uit de auto zet, maar dat ze het toch zelf heeft gedaan. ‘Maar je was wel heel erg stout’, zegt ze nog. Ze geeft gas, een woord van dank kan er niet vanaf. Wat een avontuur, gelukkig – ook voor mij – is het goed afgelopen.
Zoals gezegd, het Pieterpad loopt hier gelijk op met het Drenthepad. Een kilometer of twee verder loop ik in het dorpje Midlaren langs de minicamping ‘Appel’. Die had ik niet gepland en loop verder. Achteraf was dat een beetje dom, want het begint te spetteren. Twee dames, die ik even eerder had gesproken en het Pieterpad lopen, gaan tegen een boerderij aan staan. Zelf loop ik dapper door, maar even later begint het echt te plenzen. Op een oprit voorzien van carport is een man bezig. Ik vraag of ik in de carport mijn regenpak aan mag trekken. Dat mag en meteen biedt hij mij koffie aan.
Die nuttig ik binnen en krijg er meteen een koekje bij. Verder biedt hij aan om mij met de auto naar de camping te rijden. Tjonge, hulde, deze man is echt behulpzaam. Helaas moet ik het aanbod afslaan, het is de bedoeling dat je elke meter van een LAW/Streekpad loopt. In de carport trek ik mijn regenpak aan, het plenst onophoudelijk. Net na het dorp word ik achterop gereden door een jonge man, die mij een lift aanbiedt. Helaas, ook dit aanbod moet ik afslaan. Oeps, hier moet ik rechtsaf naar camping Berend Botje. Links loopt de route, maar die is op de schop. Er liggen stapels gasbuizen en er is een diepe sleuf gegraven. Dit stukje route moet ik morgen maar overslaan, als er ergens een brug uitligt heb ik een probleem.
Om kwart over vijf loop ik de camping op (http://www.campingberendbotje.nl) en betaal €7,50 inclusief douche. Ik heb er 23 kilometer opzitten. Uiteraard moet ik de tent opzetten in de regen. Leuk is anders. Koken doe ik in de tent, die is toch drijfnat. Zoals altijd bereid ik kerriesoep en een Knorr-maaltijd begeleid door een Australische Shiraz van Lindemans. Ik bel even naar Orchideetje, ze is uit eten met zoonlief. Op naar de douche, nou die is prima. Onderweg tel ik zo’n tien caravans met voortent. Alle pensionado’s zitten met dit slechte weer in de caravan. Van acht tot negen uur luister ik nog naar mijn Nano, die heb ik deze keer meegenomen.