Zondag 28 januari 2007
Hoenderloo – Nieuw-Milligen
Precies 08.00 uur gaan we van start. Ik hoor van Reino dat het gisteravond in haar tent 2 graden vroor, echter vanmorgen was het in haar tent 5 graden boven nul. Mijn tent was dan ook niet bevroren en koud is het eigenlijk niet.
We lopen – uiteraard – het bos in en gaan met een grote boog om bungalowpark de Miggelenberg heen naar Hoenderloo. Soms lopen we een stukje op met het Marskramerpad of het Trekvogelpad. Na een uurtje zijn we hemelsbreed zo’n twee kilometer verder. Dat schiet lekker op. We passeren Herberg De Boer’n Kinkel.
Ik ga ervan uit dat zondagochtend – en zeker op de Veluwe – alle horeca gesloten is.
Er staat wel een bord: ‘Open’, maar dat zegt weinig. Reino neemt de proef op de som en tot mijn verbazing kunnen we terecht. Eigengebakken notencake met slagroom hebben ze hier. Dat laat ik mij geen twee keer zeggen. Heerlijk! Aanbevolen! Na drie kwartier stappen we op, nog 23 kilometer. Noordwaarts gaat het en hier heeft de storm ook aardig huisgehouden. Het miezert, gelukkig had ik vanmorgen voor vertrek mijn regenbroek al aan getrokken. Het is ver boven nul en de grond begint te ontdooien. Dat betekent dat er een paar centimeter zachte modder op de bevroren ondergrond ligt, wat het wandelen tamelijk zwaar maakt. Ook weer plenty omgevallen bomen. De Hoog Buurlose heide komt in beeld. Het marskramerpad gaat over het midden, wij lopen langs de oostelijke rand. Om kwart voor twaalf lopen we door het dorp Hoog Buurlo. Nou ja dorp, het is niet meer dan een gehucht. En dan te weten dat hier al meer dan 1200 jaar mensen wonen.
Een Valmet-uitrijcombinatie. Vroeger – nu nog sporadisch – werden de bomen met paardenkracht het bos uitgesleept. Nu gaat het met dit soort machines. Op naar Radio Kootwijk en het dorp Kootwijk. Ik hoop dat we nog wat te zien krijgen van Radio Kootwijk, helaas, het ligt onzichtbaar achter de bomen. Van 1923 tot 1999 is vanuit dit zendstation het radiocontact onderhouden met de hele wereld. Momenteel wordt er een (museale) bestemming gezocht voor het monumentale gebouw. Te zijner tijd wil ik daar een kijkje nemen.
Net dat we trek beginnen te krijgen, zien we maar liefst twee picknicktafels. Hier is aan de wandelaar gedacht! De soep, de koffie, de thee en het van huis meegenomen lekkers laten we ons goed smaken. Iets verderop begint het Kootwijkerzand. Dit is de grootste actieve zandverstuiving van West-Europa. ’s Zomers kan het hier snikheet zijn, maar nu begint het te waaien en voluit te regenen. In grote zigzaggen lopen we het zand over, waarbij we de wind en de regen veelal pal tegen hebben. Het zand is ontdooit, dus makkelijk lopen is er niet bij. Tegen kwart over twee lopen we Kootwijk binnen. Daarbij worden we welkom geheten door Jesaja 12, de tekst zal wel op ons van toepassing zijn, ik moet dat thuis eens opzoeken. Update: inmiddels is het hek overgeschilderd en de tekst verdwenen. In Kootwijk zijn diverse restaurants en ik weet bijna zeker, er moet er minstens één open zijn. Dat blijkt het geval, ik zie al mensen achter de ramen zitten bij ’t Hilletje.
Op het schoolbord bij de ingang staat dat er warme chocolademelk met slagroom en rum wordt geserveerd. Dat staat mij wel aan. Ik hoor van de anderen dat ook de erwtensoep met roggebrood (let op: zonder tussen ‘n’ omdat dit een uitzondering is, de spelling moet ook niet te gemakkelijk worden) prima smaakt. Voor de foto krijg ik er van Carolien – de gastvrouw – versiering bij. Ze geeft tevens te kennen dat ze wel een keer met ons wil meewandelen. Nou, dat kan natuurlijk. Nog ruim 6 kilometer. Op het zandpad raast een paard met kar voorbij. Nog 4,9 kilometer, het schiet op.Even verder steken we de spoorlijn Amersfoort-Apeldoorn over en nog iets verder de A1. Dan gaat het mis. De markering schittert al enige tijd door afwezigheid en het boekje regelmatig raadplegen tijdens de regen valt ook niet mee. We staan voor een groot weiland of liever gezegd: dit is een graszodenkwekerij. Het staat gelukkig op de kaart.
Als we hier rechtsaf gaan, lopen we min of meer recht op de bushalte af. Het klopt en toevallig zijn we precies op tijd voor de bus van 16.36 naar Harderwijk en de bus van 16.37 uur naar Apeldoorn. We nemen snel afscheid van elkaar; de bushalte richting Apeldoorn is een stuk verplaatst in verband met een wegomlegging. Zelf pak ik de bus richting Harderwijk. Nu is het nog maar een stukje naar restaurant Peacocks waar ik tegen half zes aankom. Ik zit net of Orchideetje en zoonlief komen aanlopen. Op de gebruikelijke wijze besluiten we de afgelopen wandeling met een heerlijke maaltijd.
Al bij al, een prachtige wandeling, maar wel veel bos. Tja, dat heb je nu eenmaal op de Veluwe. Reino, Karel, Johan, Sjef en Saskia: bedankt!