Zondag 7 oktober 2012
Anduze – Colognac
We staan om half acht op en zitten om acht uur aan het ontbijt met croissants, stokbrood, jam en koffie of thee. Om half tien nemen we afscheid van onze uitbater, zijn echtgenote is al naar de markt. We beginnen met een korte rondwandeling door Anduze. We sluiten Anduze om half elf af met een espresso en gaan op pad. We lopen nog steeds op de GR6 met een samenloop van de GR67. Het is zondag en we lopen een groepje Fransen achterop. Zij maken een rondwandeling. Zo langzamerhand naderen de bergen. ’t Is zondag vandaag, dus een uitstekende dag om de tuin eens onder handen te nemen. Snoeihout hoef je hier niet te bundelen en af te voeren, nee, gewoon de brand erin. Lopen kun je hier prima. Op Kreta zou een pad als dit compleet zijn dichtgegroeid. Tegen half één lopen we St Félix de Pallières in. Uiteraard staat er hier een monument voor de gevallenen uit WO-I. Verder is er helemaal niets. We gaan maar even op een muurtje zitten. Als lunch nuttig ik weer een bakje yoghurt met muesli en honing. We hebben er tot nu 13.51 kilometer opzitten. Het is tamelijk bewolkt en 20 graden in de plus. Op zich is het prima wandelweer.
Om één uur gaan we weer verder. Voorlopig lopen we over asfalt. Er staat hier een kerk, maar veelal staat er ‘Temple’ aangegeven. Aan de buitenkant oogt het alsof de boel al jaren dicht is, maar volgens de informatie worden er hier nog regelmatig diensten gehouden. Zoals gezegd gaat het veelal over asfalt. We komen langs een groot huis, ’t is bijna een dorpje op zich. Wat mij opvalt, er is hier een pracht van een moestuin. Zouden ze nog kipjes hebben en andere (eetbare) dieren? Toentertijd zag ik zoiets helemaal voor me. Maar ja, ’s winters is het hier ontzettend eenzaam. Hier valt het nog mee, maar verderop beginnen de bergen. Tja, deze wijnstokken zijn – denk ik – dood. Hoe zou dat komen? Zou hier nog iets van te maken zijn? Dit is een pad, maar door erosie heeft het meer weg van een (droge) rivierbedding. Het gaat omhoog, dat betekent klimmen. Ook dit keienpad gaat omhoog. Als beloning een prachtig uitzicht over de Cevennen. Meestal zijn ze dood(gereden), maar deze hazelworm(?) maakt dat hij wegkomt. Om vier uur staan we op de Col du Rédarès op 391 meter. Het is nog dik vier kilometer naar Colognac en ik vrees dat we behoorlijk moeten stijgen en dalen. Dat laatste klopt wel, we stijgen door tot 570 meter. Om vijf uur genieten we van dit uitzicht. Is dit Colognac? Ja, gelukkig wel. Anduze ligt 5.30 uur achter ons. Klopt dat? Nou ja, ’t is maar een bordje. Om kwart over vijf bereiken we dit restaurant en volgens de bordjes op de deur is het tevens onze gîte. Nou, ik ben er blij mee. We hebben er 26.08 kilometer opzitten. Daarbovenop nog een x-aantal meters stijgen en dalen. Ik bestel een biertje, dat heb ik wel verdiend. Het bier zit in een Amstel glas, maar ik hoor dat het een plaatselijk biertje is. OK, dineren kunnen we hier niet, maar daartoe hadden we blikken Cassoulet ingeslagen. Cola en een pichet rode wijn is geen probleem. Eerlijk gezegd, die Cassoulet smaakt best goed (met de rode wijn).