Lieve lezer(essen)s van mijn wandelavonturen,

Reisverslag GR6 en GR7 (E7) van Tarascon sur Rhône naar Lodève in Frankrijk van maandag 1 oktober t/m maandag 15 oktober 2012

Maandag 1 oktober 2012
Nederland – Tarascon sur Rhône
Om half acht loop ik naar het station. Het is 15 graden in de plus, het is windstil, er is iets bewolking en een beetje zon. De trein is mooi op tijd en zit aardig vol. In Amersfoort stap ik over op de intercity naar Rotterdam CS. Ook deze trein zit aardig vol en tegenover mij komt een leuke blonde tienermeid te zitten. Jammer dat ze veel te dik is, dat gaat op termijn nog voor problemen zorgen. De zon komt intussen goed door, hoe zou het weer in Zuid-Frankrijk zijn?
Ik had een Metro van het station meegenomen. In de eerste plaats is het ding zo dun als wat en in de tweede plaats staat er werkelijk niets nieuwswaardigs in. Ik zie iemand in de Spits lezen, misschien kan ik dat ding straks overnemen.
Een beetje zenuwachtig ben ik wel. Ik moet vandaag zesmaal overstappen en ik hoop dat ik de aansluitingen niet mis. Verder hoop ik dat ik het juiste spoor telkens vind. Vliegen is ook niet alles, maar meestal ben je dan in één keer op je bestemming.
In Rotterdam heb ik een halfuurtje om over te stappen. Tijd voor een beker koffie à €2,-. Kijk, over tien minuten gaat hij. Op mijn uitdraai staat trouwens ‘Bruxelles-Midi’. Hier staat: ‘Brussel-Zuid/Midi’. Dat zal toch zeker hetzelfde station zijn? Ik moet het straks maar even vragen. De trein zit trouwens goed vol en iedereen is bepakt en bezakt. Die pakken en zakken kunnen nabij de deur in een apart ‘hok’, maar je hebt er dan geen zicht op. Mijn rugzak kan makkelijk in het rek boven mijn hoofd. Aan de andere kant van het gangpad zit een echtpaar met maar liefst vier koffers. Twee zitplaatsen houden ze daarmee bezet! Het is gewoon asociaal! In Antwerpen stappen veel mensen uit en zit iedereen wat ruimer. De mensen naast mij zijn uitgestapt met twee koffers. Die andere twee koffers blijken van twee tienermeisjes die een bank verder zitten. Na Mechelen komt de conducteur langs.
Is Brussel-Zuid/Midi hetzelfde station? Inderdaad, maar nu vraagt de conducteur iets aan mij. ‘Zijn dat uw koffers?’ ‘Nee, ze zijn van die meisjes’. Ai, de conducteur gebied de meisjes de koffers in het rek te bergen. Ze giechelen een beetje en gaan er vanuit dat het wel goed komt. Tja, Nederlandse meisjes uit Huizen zag ik op het label (het Gooi!), nou, dan weet je het wel. De conducteur pakt zijn boekje en zegt dat hij ook wel twee plaatsbewijzen wil uitschrijven. Ja dames, dit is België! Zuchtend en steunend tillen de dames met zijn tweeën de eerste koffer in het rek. De conducteur merkt op dat ze de koffers toch zeker zelf hebben ingepakt? Niemand helpt, en ze moeten van hun probleem toch ook niet mijn probleem gaan maken. Dat doen ze maar in het Gooi!
In Brussel centraal stapt bijna iedereen uit, ook de dametjes. Net voordat ze onder hun koffers bezwijken is er een heer (ik dus niet) zo galant om te helpen met de koffers.
In Brussel-Zuid/Midi stap ik ook de trein uit. Tjonge, wat is dit een supergroot station! Op welk platform moet ik zijn voor de TGV naar Lyon? Ik zie het nergens staan! Ik vraag het aan een conducteur, ik moet naar platform 4, en daartoe moet ik naar een andere tunnel.
Ik had al zo’n idee, de TGV’n vertrekken van een ander stukje station. Dat vind ik al snel en nu is het wachten op de TGV. Daar komt hij! Het informatiebord is blanco, iedereen weet natuurlijk dat dit de TGV naar Lyon is. Ik heb wagon 5, stoel 25. Dat blijkt een tamelijk krappe plaats te zijn en er komt ook nog een jonge vrouw naast me zitten. Ze knikt me vriendelijk toe, klapt haar laptop open en gaat aan het werk. Lange, lange lijsten kijkt ze door en hier en daar past ze wat aan. Het lijken wel bestellijsten. Ze is natuurlijk account manager en op weg naar een klant. Ik loop naar het toilet en zie dat er nog heel wat stoelen vrij zijn. Zo meteen ga ik lekker ruim zitten, dan kan ‘het kind’ ook lekker doorwerken.
Ik zit nu voor het eerst in een TGV en het gaat echt heel hard. Eigenlijk is het (voor mij) te vermoeiend om naar buiten te kijken. Het flitst echt voorbij. Ik zet mijn GPS aan en we rijden inderdaad tussen de 290 en 300 kilometer per uur. De TGV ligt als een huis op de weg, pardon rails. Waarom bonken en schudden die Nederlandse treinen al zo verschrikkelijk als ze net 120 rijden?
Tegen enen stoppen we in Lille Europe. Zit hier iets van de EU? In elk geval stappen er heel veel mensen uit. Na 10 minuutjes rijden we weg, maar wel de ‘verkeerde’ kant uit. Het zal wel goed komen en dat komt het ook.
Tegen tweeën stoppen we op Aeroport Charles de Gaulle (TGV). Er stappen weer veel mensen uit, die gaan zeker verder met het vliegtuig. Maar er komen er ook weer veel in. Als ik globaal tel dan schat ik dat deze wagon voor 50% bezet is.
Na tien minuutjes sporen stoppen we op Marne la Vallee. Ja, zo schiet het niet op natuurlijk. OK, vanaf nu gaat het non-stop naar Lyon. Tot nu was het landschap vreselijk saai, nu is het een beetje golvend. De conducteur komt langs (nu pas) en mijn plaatsbewijzen zijn in orde.
Trouwens, de geluidsinstallatie is volstrekt onverstaanbaar. Overstemd door kraak- en ruisgeluid hoor ik iemand razendsnel iets meedelen. Het zal wel lekker belangrijk zijn.
Om tien over vier (tien minuten te laat!) rijden we Lyon in. Het station heet trouwens ‘Lyon part Dieu’. Gelukkig heb ik een ruime overstaptijd, want ik moet wachten tot 17.06 uur. Ik scoor hier een broodje à €4,70. Drinken had ik nog genoeg in mijn bidons.
Kijk, hier hangen duidelijke monitoren, maar dit is dan wel het grootste station van Europa. Ik moet de TGV naar Montpellier hebben die vertrekt van voie-I.Met negen minuutjes vertraging komt de TGV binnen suizen. Opnieuw heb ik wagon 5 en stoel 25. Ik ga meteen op een ruimere plaats zitten, want het is toch een uur en twintig minuten naar Nîmes. Het trekt een beetje dicht, maar na de stop in Valence komt de zon weer door. Met vijf minuutjes vertraging bereik ik Nîmes om 18.32 uur. Tijd genoeg om over te stappen, want de trein naar Tarascon vertrekt om 18.49 uur. Kijk, op het andere voie komt een TGV binnen. Het is een geweldige trein, het schiet tenminste lekker op. De eerste TGV reed al in 1981. De TGV van Lyon naar Nîmes was sowieso een ouwetje, want de bekleding was redelijk sleets. Het boemeltje naar Tarascon komt voorrijden, daar ben ik na een kwartiertje.
Nou, gehaald! Ik heb er ruim elf uur over gedaan, maar dan ben je wel in Zuid-Frankrijk! Op naar het hotel, dat is tien minuutjes lopen. Daar word ik hartelijk ontvangen door de uitbaatster met een kopje koffie. Ze spreekt perfect Duits, want ze heeft een aantal jaren in Duitsland gewerkt. Duits gaat me toch makkelijker af dan Frans, daar heb ik de laatste ± 15 jaar niets meer mee gedaan. Bovendien heb ik een gehoorprobleem. Om in mijn eentje uit eten te gaan zie (en zag) ik niet zitten, vandaar dat ik een en ander heb meegenomen om op de kamer te verorberen. Onder de douche en rond half elf loop ik naar het station om Menno van het station te halen. OK, dat lukt allemaal, we praten bij en gaan snel onder de wol.